Alle geweldige films en alle prachtige verhalen hebben wel zo’n scène. De held komt in de problemen en dreigt kopje onder te gaan. In ‘The Kiss of The Spiderwoman’ lijkt Luis Molina het eten van een vergiftigd bord pap niet te overleven. In ‘It’s a Wonderful Life’ schreeuwt George Bailey stomdronken en vol vertwijfeling tot God: ‘Ik ben aan het eind van mijn Latijn’. In ‘Star Wars’ ontdekt Luke Skywalker dat zijn ruimteschip het enig overgeblevene is in de aanval op Death Star.

In ‘Toy Story’ realiseert Buzz Lightyear zich dat hij niets meer is dan speelgoed.

En hoe vaak staat Frodo in The Lord of the Rings oog in oog met vergankelijkheid? 

Als we met ons leven beginnen, denken we dat we alles kunnen, dat we onoverwinnelijk zijn. We vertrouwen er zelfs op dat we kunnen vliegen. Een paar dreunen later staan we met beide benen op de grond en laten we de werkelijkheid ons bestaan controleren; door schade en schande wijs geworden.

We kijken wel uit om nog in dromen te geloven. Onbevangen? Ik ben toch niet gek! Een groot bedrijf had vorig jaar het plan opgevat om een groots project te lanceren. De vraag was alleen hoe…?? Er werd een consultant ingehuurd en die consultant had al snel door dat de leden van het marcom-team onderling nogal, eh, strijdbaar waren en dat realisme hun denken met harde hand regeerde. Daarom spoorde hij ze aan om weer eens te gaan dromen. ‘Verzin het meest waanzinnige idee waarmee je het project in één klap op de kaart kan zetten”, zei de adviseur. “Niet zo maar een big idea, maar een BIG, BIG IDEA.” De mooiste droom ooit, zeg maar. Hij beloofde zelfs een prikkelend prijsje voor de winnaar.

Een paar weken later kwam het marcom-team bijeen om hun dromen aan elkaar te presenteren. Er zaten waanzinnige kronkels bij. Sommige waren zo doldriest en knettercreatief, dat kwalificaties als ‘roekeloos’ en ‘onverantwoord’ door de kamer vlogen. Wat op zich raar was, omdat vantevoren was afgesproken dat alle deelnemers in vrijheid mochten dromen en praten.

Uitzinnig waanzinnig te gek

De volgende dag maakten de consultant en de communicatiemanager de winnaar bekend. Een jonge vrouw die pas een paar maanden op de afdeling verbleef. De meeste teamleden hadden een dubbel gevoel bij haar droomidee. Aan de ene kant was het te-uitzinnig-waanzinnig-te-gek-voor-woorden en aan de andere kant kon het gewoon niet. Wat de vrouw wilde wilde was min of meer wettelijk verboden. Nou ja, officieus verboden dan.

Het marcom-team morde. Er ontstonden kampen. Het grootste deel van het team ging terug naar kantoor om weer aan het werk te gaan. Wat een fantastische dag moest zijn, werd another day at the office. Een enkeling werd stoutmoedig en betichtte de adviseur en de manager van vals spel. De argumentatie was wat ingewikkeld, maar kwam erop neer dat je mensen niet moet vragen om hun dromen na te jagen als je toch niet van plan bent om uit je eigen werkelijkheid te stappen. De winnares zat ook in dit kamp. Ze was murw en wist niet hoe het verder moest.

De consultant en de manager lieten de frustraties de vrije loop. Ze genoten er stiekem van. Ze wachtten op feedback, maar die kwam niet. Berusting leek het te gaan winnen. Korte tijd later riepen ze het team daarom weer bij elkaar en vroegen ze wat er nodig was om het winnende plan uit te voeren. De jonge vrouw sprong op alsof ze door een bij in haar bil was gestoken en danste en juichte als een bezetene. De andere marcom-leden waren totaal verrast. Stilaan verdween het gemor. Lethargie werd ingeruild voor positieve energie en met elkaar maakten ze de zotste droomlancering waar. Ze werkten harder dan ze ooit hadden gedaan, met een enthousiasme dat dieper was dan een wensput.

If all you’ll ever do is all you’ve ever done, then all you ever get is all you ever got.

Dromen vergt enige moed, net als heldendaden verrichten. Het is niet eenvoudig om de werkelijkheid achter je te laten, uit je comfortzone te stappen en weer dingen te gaan doen waar je ooit in geloofde en die je het gevoel gaven dat je vloog. Maar iedereen kan het. Alleen niet alleen. Dat is het interessante aan de penibele situaties waarin filmhelden terechtkomen. Ze hebben de hulp van een ander nodig om te kunnen schitteren.

Er is altijd wel een oogverblindend mooie vrouw die James Bond uit de penarie helpt.

Sam redde Frodo.

Buzz Lightyear kon leunen op cowboy Woody.

De winnares van de droomwedstrijd vond de communicatiemanager aan haar zijde.

Ieder verhaal, ieder mens kent zo zijn eigen comeback. De droom hoeft het dus niet af te leggen tegen de werkelijkheid. Maar … je moet erin geloven. Je moet erin geloven dat het mogelijk is. En je moet het willen. Je moet vooral de hulp van anderen willen accepteren.

Zijn we daartoe in staat? In eerste instantie zou ik zeggen van wel. Wat is daar nou moeilijk aan?

Ja, wat is daar nou moeilijk aan?

Maar als je scherper kijkt blijken veel mensen niet in staat om hulp te aanvaarden. Het wordt als inmenging gezien. Ik ben zelf zo’n type. Hulp past(e) niet in mijn kijk op hedendaags heldendom. Een succesvol mens doet het zelf, je hebt je zaakjes op orde en als je toch iets nodig hebt dan koop je dat. Je maakt je eigen keuzes.

Maar maakt je dat tot een held? Zorgt zo’n houding er juist niet voor dat je risico-avers wordt en je dromen juist niet meer najaagt? In alle eerlijkheid kunnen we niet of nauwelijks accepteren dat we een soort Buzz Lighyears zijn, stukjes speelgoed waarvan de batterijen opraken. Het vergt moed om je eigen verhaal eens tegen het licht te houden en te bepalen waar je staat. Durf je nog te dromen? Sluimert nog ergens het gevoel dat je zou kunnen vliegen? Of heeft de werkelijkheid je eronder gekregen? Zou je hulp kunnen gebruiken? Ben je bereid een ander te helpen, zodat die een heroïsche comeback kan maken en zal schitteren als duizend sterren?

De echt grote verhalen zijn geschreven met het bloed, zweet en tranen van de held en van de mensen die hem (of haar) van de ondergang redden, die hem (of haar) de kans boden een comeback te maken waar de meeste mensen een brok van in hun keel krijgen als ze het zien.

Om een homerun te slaan moet je durven missen. Om tot een held uit te groeien zou je weleens heel hard de hulp van een ander nodig kunnen hebben.

Wen er maar aan.

Wen er maar aan dat je er niet alleen voor staat.

En droom

Droom.

Droom!

Een levensverhaal is en blijft mooier dan de werkelijkheid.

Bron: Andre Bisschop – El Contento

Mogelijk ook interessant

In het verlengde van de inhoud van de artikelen op onze website, biedt Utrecht Business de mogelijkheid op het onderwerp/vakgebied een opleiding te volgen. Hiertoe worden verschillende varianten aangeboden.